فاجعه‌ای به نام فحاشی

دمل چرکین سرباز زد و آنچه نباید دیده می‌شد، آنچه ما وجودش را انکار کرده بودیم و در پشت شعار" بهترین تماشاگران جهان را داریم" پنهانش می کردیم، سرانجام آشکار شد. داوری که اشتباه کرد و تماشاگرانی که تندترین واکنش ممکن را به اشتباه او داشتند.اما قربانی اصلی حیثیت خانواده داور بود.چه کسی می‌خواهد جای او باشد؟

آیا مقصر اصلی ، تنها تماشاگران بودند و یا باید پای خیلی های دیگر را به میان کشید؟ پرسش فراوان است و پاسخ ها تقریبا ناپیدا و گم. اما چه شد که شامگاه شنبه 20 فروردین ماه سال 1391، فوتبال ایرانی یکی از تلخ ترین شب هایش را پشت سر گذاشت.

قبل از رسیدن به مصاف پرسپولیس و داماش و پرداختن به اصل حادثه باید به نکات دیگری پرداخت. به آن جو مسمومی که مازیار زارع درون زمین به راه انداخت و سپس به سکوها منتقل کرد؛ به سوت هایی که محمود رفیعی زد و پرچم هایی که کمکش باید بالا می برد و نبرد، به آستانه صبر تماشاگری که تکلیفش با فوتبال ما مشخص نیست و نمی دانیم مرز حقوق این ولی نعمت تا کجاست؟تا ناموس داور؟ تا خانواده بازیکن حریف؟

این بازی منحوس

تا قبل از آغاز بازی شنبه شب، تنها کافی بود نام پرسپولیس را کنار داماش در موتور جستجوی گوگل قرار دهید تا ببینید چگونه ده ها لینک از حواشی مسابقه پیشین آنها پیش روی تان سبز می شد.از شاهکار نصرتی و شیث از معرکه گیری مازیار زارع در انتهای بازی و ده ها اتفاق دیگر. با این وجود و با توجه به از دست رفتن شانس قهرمانی پرسپولیس در لیگ یازدهم دست کم هیچ حساسیتی از سوی سرخ ها در این مصاف وجود نداشت. البته داماش برای ماندن در لیگ محتاج امتیاز بود اما آنچه باعث شد بازی در دقایق پایانی، نیمه کاره رها شود ملغمه ای بود از شور آفرینی کاذب مازیار ،اشتباهات تیم داوری و مهمتر از همه دُر افشانی تماشاگرنماهایی که تعدادشان به اندازه حاضران در ورزشگاه بود بدون یک عدد کم و زیاد!

کینه توزی انزلی و زشت

در بازی رفت دو تیم، مازیار زارع که گویی مدعی العموم تمام مردم انزلی  بود بارها با افشین چاووشی درگیر شد و حتی در پایان بازی چیزی نمانده بود تا درگیری طرفین منجر به برخورد فیزیکی شود. پیشینه این نزاع به خیلی پیش تر از این ها مربوط می شد و در این بین مرور زمام عوض اینکه منجر به از بین رفتن کدورت شود در جهت عکس عکس عمل کرد و باعث حاد تر شدن موضوع شد. علی رغم مصاحبه های آتشین این  دو بازیکن علیه هم، کمیته انضباطی فدراسیون کاملا منفعل بود و همین کارت سبز موجب شد حتی پس از بازی پر حاشیه شنبه شب، مجددا آنها علیه هم حرف های نامربوطی رابزنند.در طول بازی، زارع که دوست نداشت داماش امتیازی را از تهران به ارمغان ببرد  بارها بی جهت بازی را به خشونت کشاند و علاوه بر آن موجب  شد تماشاگران پرسپولیس به هواخواهی بازیکن تیم محبوبشان رکیک ترین الفاظ را متوجه رشتی ها کنند. داور که گویا در آن لحظات(برخلاف دقایق پایانی) ناشنوا  شده بود هیچ برخوردی را انجام نداد تا سرانجام زارع با اخراج از زمین مسابقه، مقدمات شکست را برای قرمزها فراهم بسازد. قطعا مازیار که از حالا صحبت هایی مبنی بر بازگشتش به انزلی به گوش می‌رسد یکی از مقصران اصلی حاشیه آفرینی بازی بود .

 

داور پر اشتباه و کمیته داوران پر اشتباه تر

در کمتر جایی از جهان می‌توان داوری را با فیزیک محمود رفیعی پیدا کرد.حتی عادل فردوسی پور در ابتدای مسابقه اشاره ای به شکم داور کرد اما گوش حسین عسگری(رئیس کمیته داوران) به این حرف ها بدهکار نبود و نیست! در زمان مسعود عنایت و با توجه به  سیاست جوانگرایی داوران ،به صورت کاملا محسوس رفیعی از رده نخست داوران ممتاز به کنار رانده شد اما پس از تغییر مدیریت و حضور حسین عسگری در راس این کمیته، محمود رفیعی در عین ناباوری مرد شماره یک بازی های پخش مستقیم شد. اوج قدر شناسی عسگری را می توان در روزی دید که سال گذشته، رفیعی را روانه همدان کرد تا بازی حساس پاس این شهر و راه اهن را سوت بزند. بازی ای که با جنجال های شگفت انگیزی توام بود. و این محمود رفیعی بود که باز در متن این جنجال ها قرار داشت.

امسال باز هم این محمود رفیعی است که هر هفته بر صفحه تلویزیون ظاهر می شود و بازی های پخش مستقیم را قضاوت می کند تا رئیس کمیته داوران نشان دهد تا چه حد به دوست و یار قدیمی اش علاقه مند است و این ما هستیم که باید نود دقیقه مو بر تنمان سیخ شود تا مباد او دسته گل دیگری به آب بدهد؛ دسته گل هایی که در این فصل بارها به آب داده شد و هر بار با لطایف الحیل ماست مالی شد تا رفیعی در آخرین سال قضاوتش بیشتر از تمام دوران داوری اش مزه پخش مستقیم را بچشد.

 در طول این فصل و همچنین فصل گذشته رفیعی به تناوب جنجال افرین شد اما تصمیم به نیمه کاره رها کردن بازی از آن دست از تصمیماتی بود که در فوتبال ما کمتر نمونه مشابه آن پیدا می شود.

تماشاگران و اوج فاجعه

رفیعی مقصر بود ؛ کمک او هم اشتباه کرد، اما آنچه طرفداران پرسپولیس کردند در هیچ قاموسی قابل دفاع نیست. مگر این سه امتیاز چه تاثیری در جایگاه پرسپولیس داشت که هوادار این تیم به خود اجازه می دهد رکیک ترین الفاظ را نثار خانواده قاضی مسابقه کند؟ انچه مازیار زارع انجام داد قابل بررسی و جریمه است، محمود رفیعی هم که آخرین سال داوری اش را پشت سر می‌گذارد  در بدترین حالت دیگر در هیچ بازی پخش مستقیمی نخواهیم دید اما آیا مشکل تماشاگران ما به این سادگی ها قابل حل است؟ زمزمه 5 جلسه محرومیت برای پرسپولیس شنیده می شود اما ایمان داشته باشید فصل بعد و در چنین شرایطی باز هم یک قاضی اینچنین مورد عتاب تماشاگران قرار می‌گیرد چون چنین تنبیهاتی پیش از این اعمال شد و جواب تقریبا هیچ بود.

فوتبال برشی از جامعه است و نمی توان در یک بستر خاص بیشترین ناهنجاری را تولید کرد و دست اخر در انتظار رویش گل از علفزار بود. اگر یک مسول پیش از این به مازیار زارع و افشین چاووشی می فهماند عاقبت این درگیری های ادامه دار آنها چیست، اگر کمیته داوران درک می‌کرد برای بازی های پخش مستقیم چه قضاتی اصلح ترند،اگر کمیته انضباطی نگاه سازنده تری به این زشتی ها داشت آن وقت شاید غرور یک داور(ولو پر اشتباه) اینچنین در ورزشگاه به حراج گذاشته نمی شد تا او در تصمیمی تامل انگیز رای به قطع پیکار دهد.

شنبه روز بدی بود برای ما که همچنان فکر میک نیم بهترین تماشگران جهان را داریم.

بخش ورزشی تبیان

فاتح حسینی